حال این روزهای من!

لطفا این پست رو نخونید ...!

تنهایی تمومه وجودمه، منو تنها بذارید

این تمومه بود و نبودمه، منو تنها بذارید

دارم مثل یه قصه میشم

غمگین ترین قصه هاست

دردام همیشه بی صداست

یه مرد بی ستاره که دلخوشی نداره

راهیم، راهی جایی که پر از زمزمه باشه

اونجا خوشبختی یه دنیا، قد سهم همه باشه

من اگر طلسم نبودم، واسه تو یه اسم نبودم

پای حرفات می نشستم، دل به پیغومت می بستم

توی تنگنای نفسهام زخم دردی ریشه داره

که تو هق هق غریبیم منو راحت نمیذاره

دنیای بدی داریم، هرگز انسانیت در مقابل شرایط امتیاز نمیاره! این چیزی بود که من رو به دنیای مجازی کشوند، دنیایی که تصور می کردم متفاوت از دنیای حقیقی باشه اما بعد از مدتها متوجه شدم اینجا هم همون قانون کثیف حکمفرماست!

زیبایی، ثروت، سواد و ... میزان سنجش خوبی و بدی و لیاقت انسانها شده درحالیکه خوبیهای راستین دیده نمیشه

دلم برای محبت خالصانه اون پیرمرد و پیرزن روستایی تنگ شده که نشناخته به مهمونشون محبت می کردن! برای کودکانی که با مرگ می جنگیدن اما موقع بازی همه چیز از یادشون میرفت! نه مثل آدم بزرگ هایی که با زندگی بقیه بازی می کنن! همون بچه هایی که تا آخرین نفس امیدوار بودن فرشته مهربون بیاد و آرزوهاشون رو برآورده کنه! بزرگترین آرزوشون داشتن مو بود، وقتی عروسکهاشون رو کچل می دیدن از ته دل شاد می شدن و می خندیدن!

اما دلم فقط برای یک نفر می سوزه، برای پسر بچه ای که داره زیر فشار انتظارات دیگران نابود میشه، بچه ای که همیشه تو تنهایی هاش به آغوشم اومده و زار زده! همونی که همیشه بهش گفتم نگران نباش من هرگز تنهات نمیذارم!!!

هزاران حرف ناگفته و باز هم داستان تکراری نداشتن حق گلایه! هرگز بهش حق نمیدم گلایه کنه، هرگز ...!