او

مسئله اینه که برای من، تن درست کنار روح قرار گرفته! برابری، مساوات. هر کدوم سهمش رو به جد طلب می کنه…

اینطوریه که بعد از این همه دوری و فراق هنوز خواب می بینم! تنم سهمش رو اینطور از روح از همه جا بی خبر خفته بیرون می کشه!

خواب 'او' را دیدم. خواب دیدم توی تلویزیون نشونش می ده که از کلی مراحل سخت داره می گذره و هر چند لحظه یک بار رو به دوربین _بخون رو به من_ میگه همه اینا به خاطر توئه! بعدتر تو عالم بی چرا و چگونه خواب میرم سر صحنه فیلمبرداری ای که 'او' کارگردانشه. اسم فیلم اسم منه و یک نفر داره ترانه می خونه با احساس و غمناک… از پشت بغلم میکنه و می بوسیم هم رو. عیال(!) یک جایی پس ذهنم می درخشه و میگم وات د هل واقعا؟ خوابه عزیز من خواب… نمی بینی غمگینم؟ و بعد بوسه ای دیگه و بوسه ای دیگه…

نگاهش می کنم… چشم هاش باهام حرف میزنه… بعد همه چیز مچاله می شه در هم و… ترس… تمام وجودم رو هراس تو خودش می پیچه…

دارم فکر می کنم که این انصاف نیست. کسی که رفت، کسی که ترکت کرده، باید بره. نباید خاطراتش برگرده. نباید بی هوا یادش بیفتی! بی هوا خوابش رو ببینی… باید یک جایی یک دکمه شیفت دیلیتی باشه که بتونه خاطرات رو پاک کنه یا غیر قابل برگشت کنه حداقل… بگه تو خوب…  ولی نشد، خاطراتت محفوظ اما بلاک! حق ورود به خواب نداری!

جهان رویا، جهان بی رحمیه… همه چیز رو درخشان تر و زیباتر می کنه… احساسات رو غلیظ تر، عریان و بی سرپوش جلوی چشمت راه می بره، جوری که هیچوقت تو بیداری تجربه نکردی و نخواهی کرد…

کاش آخرین بار برام نوشته بود می دونم تلخ میشی… می دونم گاهی دلت می خواد تنها باشی… اما زهی خیال باطل! هرگز نه حالا نه هیچ روز و شب دیگه ای هر قدر هم تلخ و سیاه و دور باشی تنهات نمیذارم.

الان دارم فکر می کنم که معشوق آدم باید خاصیت سم زدایی داشته باشه. باید زهر بقیه آدما رو چنان از تنت بکشه که جز شیرینی چیزی برات نمونه… کاش معشوق من چنین می بود...