لبخند خدا ...

صبح شده و من باز یه شب دیگه به آسمون از عشق و درد دوری گفتم. از بس کنار پنجره ایستادم و به آسمون خیره شدم کف پاهام درد می کنه. میشینم رو زمین و به تکه تکه های عکس هایی که پاره کرده بودم نگاه می کنم. یکی از عکس ها به من خیره شده ... چشم هایی شفاف که حرف های زیادی از دنیایی متفاوت از امروز من در خودش پنهان کرده! عکسی که حتی تو اوج عصبانیت و ناراحتی دلم نیومد پاره ش کنم! قاب شکسته عکس من رو به یاد قلب شکسته خودم میندازه! از بین خرده شیشه ها برش میدارم و بهش میگم قولی که دادی رو فراموش نکن ... به وضوح لبخندش رو حس می کنم گرچه عکس بی حرکته!

لحظه ای بعد میذارمش کنار قلبم و دکمه های لباسم رو می بندم! از اتاق میرم بیرون، به ساعت نگاه می کنم عقربه ها 5 صبح رو نشون میدن. تو گرگ و میش هوای صبح از خونه میزنم بیرون و شروع می کنم به دویدن.

دقایقی بعد حضور شخصی رو کنارم حس می کنم که داره پا به پای من میدوه و شروع کرده به صحبت کردن! حرف هاش مثل جادوی قصه های بچگی آرامش بخشه! سرم رو به سمتش میچرخونم و می بینم اشتباه نکردم، همون چشمها! کمی جلوتر وقتی به پارک می رسیم دستم رو میگیره و میگه بیا بشین باهات حرف دارم. بی اراده به دنبالش راهی میشم. گرمی دستهاش به دست سرد و یخ زده م جون تازه می بخشه. با لبخند شیطنت آمیزی میگه: "می بینی من اینجا کنارتم!" سرم رو به علامت تایید حرفش تکون میدم.

روی نیمکت که میشینیم میپرسه: "حالت خوبه؟" میگم : "حالا که تو هستی، آره خوبم" لبخند میزنه و دیگه چیزی نمیگه! تو چشمهاش نگاه می کنم و میگم: "دلم خیلی برات تنگ شده بود خوشحالم اینجایی، دیگه تنهام نذار" با مهربونی قطرات اشک رو از صورتم پاک می کنه و میگه: "دیگه گریه نکن من همیشه اینجا کنارت می مونم و به حرفهات گوش میدم" میگم: "این بار اشک شوقه نه غم!"

نسیم خنک صبح به صورتم میخوره. کمی اون طرف تر صدای جمعی از مردم که مشغول ورزش صبحگاهی هستن من رو متوجه خودشون می کنه. وقتی می بینه دارم نگاهشون می کنم، میگه: "دیگه نشستن بسه، پاشو بیا" میدوه به سمت جمعیت و من به دنبالش میرم، جلوتر دیگه نمیبینمش! به اطراف نگاه می کنم اما هیچ اثری ازش نیست! داد میزنم: "کجا رفتی؟!" جوابی نمیگیرم جز نگاه های سرشار از تعجب مردم اطرافم!

یه نفر میزنه به شونه م و میگه: "آقا این عکس رو جا گذاشتید رو نیمکت" عکس رو ازش می گیرم و دوباره میذارمش کنار قلبم و به ساعت نگاه می کنم: 6:25 صبح!

قدم زنان به سمت خونه میرم. تو تمام طول راه صداش تو گوشم هست: "من همیشه اینجا کنارت می مونم و به حرفهات گوش میدم" و به این فکر می کنم که باز هم می بینمش یا نه!